Θέση

Αποτυπώνοντας τον Χρόνο (Οι Τόποι μου)

Ανακαλύπτοντας τον κόσμο από μικρό παιδί παράλληλα με τις καθιερωμένες αντιλήψεις υπήρχε η ανάγκη της ερμηνείας από μέρους μου βιωματικών καταστάσεων, εικόνων, η ονείρων, εκείνων των πραγμάτων που δεν είναι ορατά που δεν αφορούν άμεσα την λειτουργία της καθημερινής ζωής.

Με ενδιέφερε η σχέση μου προς ένα δέντρο στην απέναντι μεριά του σπιτιού μου η μιας κουκουβάγιας που κοιτούσε ατάραχα με ορθάνοιχτα μάτια, η μυρωδιά του ελατοδάσους και η βαθιά μαγεία στο πυκνό χάσιμο των φυλλωμάτων και των ηλιαχτίδων. Υπήρχε έντονα αυτή η αίσθηση ότι συμμετέχω με όλα αυτά σε μια κοινή ουσία που λειτουργούσε ως μια μυστική εσωτερική δύναμη για την οποία τότε δεν υπήρχε τόσο η ανάγκη της εξήγησης αλλά περισσότερο ήταν μία βιωματική διαδικασία.

Η πολύμορφη φύση νομίζω μου έθεσε τα πρώτα ερωτήματα. Ενώ είναι φανερή ταυτόχρονα είναι αφανής και χρειάζεται μια διανοητική διαδικασία για να την προσεγγίσει κανείς, επίσης πρέπει κανείς να φτιάξει εικόνες για να μεταφράσει στο ανθρώπινο πλαίσιο τον διάλογο μαζί της. Να δώσει μορφή σε αυτό που δεν έχει μορφή, αυτό ξεπερνά την απλή παρατήρηση των πραγμάτων και τα εμπλουτίζει. Αυτή η προσέγγιση προϋποθέτει την αποδοχή της φαντασίας ως πνευματικό μέσο, μια αντανάκλαση της διανοητικής εικόνας και των εννοιών στον πεπερασμένο ανθρώπινο χώρο.

Γεννιόμαστε μέσα από σχήματα, όλος ο κόσμος μας περιλαμβάνει σχήματα αυτά που εμείς αντιλαμβανόμαστε μέχρι τις “εσχατιές” του σύμπαντος. Μεγαλώνουμε βιολογικά μέσα από μία μήτρα κουλουριασμένοι σε ένα κύκλο και πεθαίνουμε κάνοντας το κύκλο της ζωής. Δίνουμε έννοιες στα σχήματα του περιβάλλοντος μας και δημιουργούμε λέξεις και γραπτό λόγο. Εμείς οι ίδιοι επίσης κουβαλάμε ένα σχήμα το ανθρώπινο μια μοναδική ταυτότητα για τον καθένα. Αποτυπώσαμε τον εαυτό μας στα προϊστορικά σπήλαια για να δηλώσουμε την παρουσία μας στους γύρω από εμάς και στους επόμενους. Πλάσαμε αγγεία και τα διακοσμήσαμε με τις ιστορίες και τις επιθυμίες μας, δώσαμε υπόσταση στο πέρα από εμάς χτίζοντας με σχήματα ναούς. Κάποτε είχαμε φαντασία στον έρωτα.

Εκδηλώνουμε τη σύνδεσή μας με αυτό τον κόσμο ακολουθώντας το φαντασιακό μονοπάτι της διανοητικής λειτουργία μας, αδυνατώντας να ξεφύγουμε από την ανάγκη μας να εκφράσουμε αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη της αρχικής ουσίας και όντας αδύνατον να ξεφύγουμε από την ανάγκη μας να μοιραστούμε την εμπειρία μας με άλλους που θα θελήσουν να προσεγγίσουν την δική μας ψυχογεωγραφία. Αυτή η ίδια ψυχογεωγραφία καθορίζει το πώς θα προσλάβουμε και θα ερμηνεύσουμε τον κόσμο μας, όπως δύο κάτοπτρα αντικρίζουν τα είδωλα τους το ένα μέσα στο άλλο.

Αριστοτέλης Τριάντης, 6 Οκτωβρίου 2014