Συνέντευξη του Αριστοτέλη Τριάντη στη Λίντα Πάολι, για το έργο του και το Design1o1

__

Μια σύντομη περιγραφή του design1o1

Τα παρακάτω αποτελούν την δική μου οπτική και εμπειρία με το design1o1. Από την γέννηση του, είχε ως σκοπό την δημιουργία ενός συνεργατικού μοντέλου διάδοσης της γνώσης, ανάμεσα στα μέλη του, πάνω στο design και τις τέχνες γενικότερα, εκμεταλλευόμενο τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, που είναι εύκολα διαθέσιμες στους περισσότερους από εμάς σήμερα. Γι’ αυτό εν συντομία περιγράφεται και ως “πείραμα” μεταξύ της παραδοσιακής μάθησης που παρέχει μια σχολή, ακαδημία κ.λπ. και της μάθησης που μπορεί να προκύψει διαδικτυακά κάνοντας χρήση όλων των διαθέσιμων εργαλείων της ψηφιακής ανατροφοδότησης. Θα έλεγα ότι το design1o1 είναι ένα προϊόν της εποχής του, γεννήθηκε μέσα στην έκρηξη που έφερε η τεχνολογική πρόοδος του ίντερνετ την τελευταία δεκαετία συνδέοντας πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη.

1) Τι είναι το έργο Design 1o1;

Η βασική φιλοσοφία του design1o1 ως εκπαιδευτικού έργου είναι η δημιουργία κοινότητας, και η συνεργασία μεταξύ των εκπαιδευτών και των εκπαιδευόμενων. Χωρίς να θέλει να υποκαταστήσει το παραδοσιακό πρόγραμμα σπουδών, όλοι μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να ανταλλάξουν ιδέες, να μάθουν ο ένας από τον άλλον, να γίνουν καλύτεροι σε κάποιο αντικείμενο και να αποκτήσουν πολύτιμες γνώσεις σε πολλά διαφορετικά πεδία. Για να είναι εφικτός αυτός ο στόχος η ιδέα περιστρέφεται γύρω από την λειτουργία των μελών της κοινότητας του design1o1, που αναλαμβάνουν το καθένα διαφορετικούς ρόλους και καθήκοντα, όπως προετοιμάζοντας το ενημερωτικό δελτίο του μαθήματος, την αρχειοθέτηση, την προβολή επιλεγμένων εργασιών, την επικοινωνία με τους μαθητές κ.λπ. Κάνοντας χρήση των εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης οι διάφορες ομάδες της κοινότητας επιτυγχάνουν τον στόχο να παράγουν έργο και να κρατούν την κοινότητα ενεργή χωρίς χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς, και αυτό είναι που διαφοροποιεί τo design1o1 από άλλες παραδοσιακές κοινότητες.

2) Πότε γεννήθηκε; Γιατί;

Η γέννηση του Design1o1 οφείλεται στην έμπνευση του αξιοσέβαστου αρχιτέκτονα και καθηγητή Stefano Mirti, ιδρυτή & επικεφαλή στρατηγικής του IdLab studio στο Μιλάνο. Η αρχή έγινε με την σειρά μαθημάτων “design1o1” το 2013 και ακολούθως τα “Architecture between the sea and the sky” που το τελευταίο μέρος του ολοκληρώθηκε στην πόλη των Συρρακουσών στην Σικελία, το “Architecture1o1” και το “design1o1 redux”. Όλα τα προγράμματα ήταν υπό την ακαδημαϊκή επίβλεψη της Accademia di Design e Arti Visine (ABADIR) της Κατάνια, η οποία παρείχε και τις πιστοποιήσεις στους μαθητές, μέσω της εκπαιδευτικής πλατφόρμας Iversity. Στο παρελθόν υπάρχουν κάποια παραδείγματα “κοινοτικής μαθητείας” σε πρότυπες σχολές όπως της θρυλικής σε όλους μας “Bauhaus”, και της αρκετά πρωτοποριακής σχολής “Black Mountain College” στην Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ, με επικεφαλής των διδασκόντων τον Josef Albers από την σχολή του Bauhaus. Απο αυτές τις πρότυπες σχολές και την φιλοσοφία τους, η κοινότητα του design1o1 δανείστηκε αρκετά στοιχεία όπως τις ομάδες συνεργασίας την αλληλοδασκαλία κλπ, και πρόσθεσε επιπλέον τα δικά της στοιχεία εναρμονισμένα στο πνεύμα της εποχής και της ψηφιακής προόδου.

3) Πότε ξεκίνησες να είσαι μέλος της ομάδας Design 1o1;

Την περίοδο 2013-14 παρακολούθησα τα μαθήματα του design1o1 το οποίο τελείωσε με την έκθεση “blaueblumen”, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω ως επιλεγμένος της designtransfer gallery του Κολλεγίου Αρχιτεκτονικής, Μέσων και Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου. Ακολούθησε το “Architecture between the sea and the sky”, και την επόμενη περίοδο 2014-15, παράλληλα με την παρακολούθηση του εκπαιδευτικού προγράμματος Architecture1o1, έγινα μέλος της κοινότητας, αναλαμβάνοντας ως υπεύθυνος της ομάδας αρχειοθέτησης και παρουσίασης όλων των εργασιών στο διαδίκτυο. Από εκείνη την περίοδο και μετά, η κοινότητα του design1o1 έχει τρέξει κάποια πολύ ενδιαφέροντα εκπαιδευτικά προγράμματα, όπως τα storytelling1o1, myhome1o1, zine1o1, και πιο πρόσφατα το superdrawing1o1 με την συνεργασία της scuola superiore d’arte applicata del castello sforzesco.

Ποιο είναι το υπόβαθρο σου;

Απαντώντας στην ερώτηση αυτή η σύντομη απάντηση είναι ότι υπήρξα ένα αυτοδίδακτο παιδί της ελεύθερης σκέψης. Περισσότερο θα έλεγα με παρακινούσε η ανάγκη να εμπλουτίσω το μυαλό μου με εικόνες και αν τύχαινε με εμπειρίες που στο περιβάλλον μου δεν μπορούσα να έχω. Σαν παιδί δεν διάβαζα πολύ, μου άρεσε όμως ο κινηματογράφος, και αρκετά πράγματα τα ανέλυα μέσω των ταινιών, επίσης τότε ανακάλυψα την προτίμηση μου στην ροκ μουσική. Ένα σημαντικό στοιχείο που με καθόρισε ήταν η αίσθηση μιας μυστικής εσωτερικής δύναμης σε μια κοινή ουσία με την Φύση, μια ιδιαίτερη σχέση που διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στον τρόπο της αντίληψης μου, και των επιλογών μου αργότερα. Πάνω σε αυτό το θέμα έχω γράψει και την θέση μου για το Architecture1o1 με τίτλο “Αποτυπώνοντας τον Χρόνο”. Η κλίση προς την τέχνη ιδιαίτερα στο σχέδιο υπήρχε από νωρίς, και αργότερα κατά την διάρκεια της εφηβείας αναπτύχθηκε ως επαγγελματική κατεύθυνση. Εκείνη την περίοδο επίσης ανακάλυψα το ενδιαφέρον μου στην ανάγνωση βιβλίων για αρχαίους πολιτισμούς και επιτεύγματα. Αρχικά σπούδασα γραφικές τέχνες, η πραγματική μου όμως έφεση στο ελεύθερο σχέδιο και την ζωγραφική με οδήγησε αργότερα να παρακολουθήσω κολλεγιακά μαθήματα στις καλές τέχνες. Τότε (2008) πραγματοποίησα την πρώτη μου ατομική έκθεση ζωγραφικής στην αίθουσα “Τεχνοδράση” της UNESCO Πειραιά. Αργότερα ήρθε η περίοδος του design1o1 και πλέον οι σπουδές στην Εικαστική Θεραπεία.

Ποιες είναι οι εμπνεύσεις στην τέχνη σου;

Σίγουρα υπάρχουν πολλές εικόνες, και αυτές μέχρι την περίοδο των χρόνων της ενηλικίωσης μου, τις θεωρώ το “πρωτόλειο” υλικό. Στο μυαλό μου έπαιζε ένα όμορφο δημιουργικό παιχνίδι, να συνθέτει εικόνες σε μέρη η σημεία, που θεωρούσα ότι θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, και ακόμα με γοητεύουν οι σκηνές των τοπίων της επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχουν κάποιες μοναδικές εμπειρίες που διέγειραν το φαντασιακό μου, η πρώτη κάπου στην ηλικία της πρώιμης εφηβείας, όταν συμπτωματικά η τυχαία είδα την γαλλική ταινία κινουμένων σχεδίων ο “Άγριος Πλανήτης” του Rene Laloux, και χωρίς να καταλαβαίνω την γλώσσα, είχα βιώσει την εμπειρία ενός καθηλωτικού εικαστικού αποτελέσματος. Το ίδιο μπορώ να πω για την ταινία Metropolis του Fritz Lang. Φυσικά θαυμάζω το έργο σπουδαίων καλλιτεχνών, ενδεικτικά όπως των Νεοκλασικών και των Συμβολιστών, αλλά και των, Böcklin, Klimt, Klee, Redon, Hopper, De Chirico, Escher, Hockney κ.α. Επίσης σημαντική έμπνευση για εμένα είναι το έργο των ευρωπαίων σχεδιαστών κόμικς, όπως του Jean Giraud, Hugo Pratt, και Milo Manara. Αυτό που με συναρπάζει είναι ο λυρισμός η λεπτότητα και η αρμονία της Ιαπωνικής τέχνης, με ένα μαγικό τρόπο σε παρακινεί να υποψιαστείς την σκηνή να γίνεις μέρος της, συνυπάρχοντας ταυτόχρονα η δύναμη και η εγκράτεια εμπλουτισμένη με μια γενναία ευαισθησία. Αυτά τα ίδια στοιχεία, αναγνωρίζω και στο καλλιτεχνικό έργο του Masao Yamamoto, που είναι μια πολύ σημαντική πηγή έμπνευσης για εμένα. Ένα πιο πρόσφατο κέντρισμα που δέχθηκα είναι από την δουλειά του εικονογράφου Yoshitaka Amano.

Ποια είναι η επιρροή στο καλλιτεχνικό σου έργο «Αρχιτεκτονική ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό;”

Αυτή είναι μια ωραία ερώτηση, από την πρώτη στιγμή το συγκεκριμένο project το προσέλαβα σαν μια ευχάριστη και οικία αφηγηματική πρόκληση, και ένα πεδίο εκδήλωσης των δικών μου εννοιολογικών ανησυχιών. Βασική πηγή έμπνευσης είναι οι μνήμες, οι έντονες εναλλαγές και τα χρώματα του ελληνικού τοπίου, το ταξίδεμα του βλέμματος από μια ψηλή κορυφή, το μπλε σβήσιμο του ορίζοντα μεταξύ ουρανού και θάλασσας, ο καλοκαιρινός ήλιος, οι αρχαιολογικοί τόποι, οι μύθοι και η ιστορία τους, τα παιδικά παιχνίδια στην άμμο, και η καλοκαιρινή παρατήρηση του έναστρου ουρανού. Το υλικό που παρήχθη μέσα σε ενάμιση μήνα εντατικής διεργασίας, έδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα και αρκετούς πειραματισμούς για μελλοντική χρήση. Κάνοντας λόγο για πειραματισμούς πρέπει να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι προϊόν πολλών διαφορετικών τεχνασμάτων, όπως καθρεφτίσματα εξωτερικών εικόνων και αντικειμένων, αντανακλάσεις σε διάφορες επιφάνειες, επικάλυψη εικόνων, διάθλαση, και φυσικά φωτογράφηση, σχεδιασμός και ψηφιακή επεξεργασία. Στην ουσία το ”Architecture between the sea and the sky” δεν είναι μια σειρά ασύνδετων εικόνων μεταξύ τους, αλλά μια αφήγηση των δονήσεων κάθε μνήμης, κάθε τόπου, κάθε προσδοκίας και ψυχικής πραγμάτωσης. Η τελική έκφανση αυτής της πραγμάτωσης έλαβε χώρα στην πόλη των Συρακουσών.

Ποια είναι η αποστολή σου;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω όσο πιο ειλικρινά γίνεται. Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν μια αλλοιωμένη εικόνα του εαυτού τους, που στην πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα συνήθως εξωτερικών επεμβάσεων στον τρόπο σκέψεως και συμπεριφοράς τους. Αυτό κάποια στιγμή τους οδηγεί νομοτελειακά στην τελμάτωση και την απογοήτευση. Κατά την γνώμη μου και χωρίς να είναι δική μου ιδέα, το βασικό καθήκον κάθε ατόμου είναι να ζει σύμφωνα με την φύση του, απλά θα έλεγα να ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό, να ακούσει την εσωτερική του φωνή, να εκλογικεύσει τις αντιξοότητες της ζωής, και να αποκτήσει γνώση ώστε να ορίσει το ίδιο ποιος-α είναι. Αν και η επικρατούσα άποψη μιλάει για γραμμικότητα του ανθρώπινου βίου, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η ζωή ακολουθεί ένα οδυσσειακό κύκλο, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω του καθενός. Έχοντας ακολουθήσει το ελληνικό πνευματικό μονοπάτι και παραμένοντας ένας Homo Universalis, θα έλεγα ότι η αποστολή μου είναι να απολαμβάνω όλες τις ιδιότητες της ανθρώπινης τελείωσης, την γνώση, τον έρωτα, την τέχνη, την φύση, την φιλία, όπως τις όρισε η πρωταρχική ουσία τους.

Πώς αντιμετώπισες το πρόβλημα του κορωνοϊου;

Όλοι μας σε αυτή την περίπτωση κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση που δεν μας ήταν συνήθης. Στην Ελλάδα σχεδόν από τη έξαρση της πανδημίας βρισκόμασταν σε καραντίνα, και οι ανθρώπινες απώλειες ήταν και είναι ακόμα αρκετά περιορισμένες, σε σχέση με αυτό που συνέβη σε άλλες χώρες, όπως στην Ιταλία. Προσωπικά είχα την δυνατότητα να είμαι εκείνη την περίοδο σε ένα περιβάλλον που δεν είχε κρούσματα της νόσου. Πέρα από το γεγονός της μερικής απομόνωσης, και την βίωση οικονομικών απωλειών που αυτή επέφερε, και επιπλέον του ότι η φύση της εργασίας μου απαιτεί ένα χώρο αποκλειστικά για δική μου χρήση, η προσαρμογή στην νέα κατάσταση έγινε πιο απλά, έχοντας μαζί μου εργαλεία δουλειάς, που μπορώ να τα παίρνω μαζί μου, ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε χώρο, ένα χαρτοφύλακα με υλικά σχεδίασης, σημειώσεις, το λάπτοπ μου κ.λπ. Έτσι ο χρόνος μου κύλησε λίγο πολύ σε γνώριμους ρυθμούς, επαγγελματικές υποχρεώσεις που έπρεπε να τρέξουν, διάβασμα, μουσική, συζητήσεις για ιδέες, και αρκετή ξεκούραση.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Στην παρούσα φάση έχοντας ως επαγγελματική μου βάση την Αθήνα, συνεχίζω την συνεργασία μου, με την καθιερωμένη ιστορικό τέχνης, και εικαστική επιμελήτρια Νικολένα Καλαϊτζάκη, στις εκθέσεις που πραγματοποιεί η ίδια. Την περίοδο αυτή μελετώ ένα δικό μου υλικό πάνω στο οποίο είχα εργαστεί παλαιότερα και αφορά σχέδια για ζωγραφική, που για διάφορους λόγους μέχρι σήμερα παρέμεινε ανεκμετάλλευτο. Αυτό το υλικό έχει μια διαφορετική κατεύθυνση από ότι έως τώρα έχω παρουσιάσει, και ο σκοπός είναι όταν ολοκληρωθεί να έχει ένα αφηγηματικό χαρακτήρα, τόσο ως φυσικό έργο, και ίσως στην μορφή βιβλίου. Επίσης έχουν συζητηθεί διάφορες ιδέες, και μια από αυτές είναι μια πιθανή δρομολόγηση για έκθεση επιλεγμένων εννοιολογικών ψηφιακών έργων, των τελευταίων χρόνων. Η συνάντηση με την μουσική και η αλληλεπίδραση με την εικαστική μου προσέγγιση, είναι μια προοπτική που έχει συζητηθεί με κάποιους ανθρώπους, σε κάτι τελείως διαφορετικό και νέο για εμένα, αλλά προς το παρών αυτό το σχέδιο περιμένει το πλήρωμα του χρόνου και τις κατάλληλες συνθήκες μέχρι την ολοκλήρωση του.

• Διαβάστε την συνέντευξη στο Turandotart20

Η Tiac Group είναι μια ιταλο-κινεζική ένωση για την προώθηση σύγχρονων Ιταλών και διεθνών καλλιτεχνών.

Ιστότοπος: https://tiac.group/